Ik kan uren naar hem kijken, gewoon kijken. Hem vasthouden tot ik mijn eigen armen niet meer voel. Hem kusjes geven op dat wonderlijke gezichtje van hem. Naar zijn ogen staren zoals hij ook naar de mijne staart. Gewoon helemaal niets doen dan bij hem zijn. En toch vliegen de dagen voorbij. Ben ik razend druk, maar doe ik eigenlijk helemaal niets. Vandaag kruip ik weer eens achter de laptop. Maar het kan zomaar eens weer dagen duren voordat ik er weer aan toe kom. En dat geeft niks. Want voor nu is dit alles wat ik wil. Ik kan je zeggen, clichés zijn er niet voor niets. Ze kloppen. Als een bus.
Gelukkig helpt blogger Wendy me om Soetkees 'up and running' te houden en komen er de komende tijd nog meer blogs van haar hand. Zo bezocht zij afgelopen periode de regio Parkstad in Limburg. Haar verhalen maken dat ikzelf nu ook zeker eens een keertje daar naartoe wil! Een verrassend leuke streek in eigen land die nog veel in petto heeft. En binnenkort reist Wendy af naar Amerika om een hele vette roadtrip te maken met onder andere hoogtepunten als Boston en Philly.
Vaak krijg ik nu de vraag "blijf je straks ook reizen met baby?". Vast en zeker, maar hoe en hoe ver en op welke manier? Ik heb geen idee. Misschien vliegen we met hem naar de andere kant van de wereld, misschien ook niet. Misschien genieten we van een simpel huisje op de hei, maar misschien ook niet. Hoe dan ook, we willen hem graag laten zien hoe mooi de wereld is. Hem kennis laten maken met andere culturen. Hopelijk geniet hij later net zo van reizen als wij. Maar voor nu, voor nu blijven we in onze bubbel. En is hij veilig dicht bij mij. Voor nu hou ik zijn kleine handjes vast, kus ik zijn prachtige hartvormige lipjes en hoop ik dat hij nog lang niet uitvliegt maar lekker bij me blijft. Gewoon. omdat clichés nou eenmaal kloppen.
Maar ongetwijfeld komen er binnenkort weer nieuwe reisverhalen van mijn hand op Soetkees. Want grote avonturen beginnen nou eenmaal klein.
