Musée Montmartre
In één van de oudste panden van Montmartre, daterend uit de 17e eeuw, verschuilt – volgens het museum zelf – ‘het meest charmante plekje’ van Parijs. En ik moet toegeven: de tuin die bij Musée Montmartre (12, Rue Cortot) hoort, is een pareltje. Hoewel je met beide voeten middenin de drukke metropool staat, ben je voor je gevoel in een stil en verlaten bos. De vogeltjes tsjilpen luidkeels en de mooiste bloemen trekken de aandacht. Als je naar achteren loopt, tot het uiterste puntje van de tuin, heb je uitzicht op een oude wijngaard.
Deze omgeving inspireerde kunstenaars als Auguste Renoir, Émile Bernard, Raoul Dufy en Suzanne Valadon. Een kamer uit het museum diende zelfs als atelier voor Valadon, Utrillo en Utter. Hoewel er qua materiaal niet veel bewaard is gebleven van het kunstenaarstrio, heeft het museum tijdens de renovatie het atelier zo goed als gelijkwaardig ingericht.
Le Vieux Montmartre is de vaste tentoonstelling, waarin de totstandkoming van de wijk Montmartre in beeld wordt gebracht. Daarnaast zijn er tijdelijke exposities. Toen ik er was, ging de tentoonstelling over de impressionistische kunstenaar Georges Dorignac die zich in 1901 in Montmartre vestigde. Voor de liefhebbers: Georges Dorignac: corps et âmes is nog tot en met 8 september 2019 te zien in Musée Montmartre.
KB Coffee Roasters
Voor je scriptie naar Parijs gaan, betekent niet alleen maar wandelen langs de Seine, rosé drinken op het terras en de nieuwste Parijse mode shoppen. Er moet ook gewerkt worden. Dit wilde ik wel op een hippe plek doen. Ik koos voor KB Coffee Roasters (53, Avenue Trudaine), op slechts een kwartiertje lopen vanaf mijn hostel. Een hipstertent zoals je wilt dat een hipstertent eruit ziet. De verschillende soorten koffie zijn met krijt in een handschrift waar je u tegen zegt op borden geschreven. Onder de glazen vitrine liggen huisgemaakte carrotcakes, brownies en cheesecakes om van te watertanden. Ik bestelde mijn koffie in het Frans aan de bar, kreeg een bordje in mijn hand met numéro cinq erop en installeerde mij buiten. Binnen was helaas geen plek meer, daar zat het vol met werkende mensen in het gezelschap van hun laptop. Binnen een mum van tijd bracht de barista een heerlijke cappuccino, die hij had voorzien van een hartje.
Klein Afrika
Goutte d’Or is de meest bijzondere plek waar ik ben geweest tijdens mijn vierdaagse verblijf in Parijs. Ik begrijp dat een vertaling op dit moment wel op z’n plaats is, dus bij deze: Goutte d’Or is Frans voor gouden druppel. De wijk ligt totaal afgebakend in het 18e arrondissement door de Rue des Poissonniers (westzijde), de Boulevard de la Chapelle (zuidzijde), de gemeentegrens met Saint-Denis (noordzijde) en de Rue de la Chapelle (oostzijde). Tussen deze ‘vier’ muren huisvesten 28.000 mensen, voornamelijk Afrikanen en Algerijnen. Daarmee is het één van de meest kosmopolitische en heterogene wijken van Parijs.
Waar je een aantal jaar geleden al wandelend door de straten van Goutte d’Or goed op je tas moest letten, is er momenteel een proces van gentrificatie gaande in Goutte d’Or. Dit houdt kortweg in dat op sociaal, cultureel en economisch gebied de wijk wordt gepimpt. En dat was te zien toen ik door de straten wandelde. Een kenmerk van gentrification is stijgende prijzen. Dat hogere prijskaartje prijkte op de kleding van Maison Château Rouge (40, Rue Myrha). Een rok verkopen ze voor €135 en een jurk mag je aftikken voor €210 (vandaar ook online de gratis verzending vanaf €150). Desalniettemin, de prijs is het waard. De kleding wordt in de winkel handgemaakt, is voorzien van Afrikaanse patronen en de collectie is origineel. Bovendien is het personeel enorm vriendelijk en direct bereid je te helpen, zonder dit op een opdringende manier te doen. De winkel is kleurrijk: de geeloranje wand ademt een Marokkaanse sfeer. De vele planten in de winkel maken het plaatje compleet.
Een voorbeeld van een plek die nu veiliger is dan voorheen in Goutte d’Or is le square Alain-Bashung (16, Rue de Jessaint). Marokkaanse jongeren van 12 tot 17 jaar domineerden dit plein van 15.000 vierkante meter. Vaak dealden ze er drugs. Volgens de slager in de straat was dit de reden dat mensen met een grote boog om dit plein liepen.
Tijd om dit – in het kader van gentrification – te veranderen, dachten inwoners van de straat en de vele buurtorganisaties die in Goutte d’Or aanwezig zijn. Met een prachtresultaat als gevolg: op 13 oktober 2018 opende kinderboerderij La Petite Ferme de la Goutte d’Or haar deuren. Hoewel ook deze plek omgeven wordt door hoge flatgebouwen, springt flora en fauna in het oog bij binnenkomst. Twee schapen blèren je welkom en eisen op deze manier je aandacht in de hoop gevoerd te worden. Kippen kunnen geaaid worden. En kinderen kunnen eigen groentes kweken in de moestuin.
De verwachtingen zijn uitgekomen, aldus vrijwilligster Juliette die hier twintig uur per week werkt. Niet alleen de plek is gered van de ondergang, maar ook de schapen. Juliette legt uit dat ze in eerste instantie apart leefden op een plek waar ze nauwelijks konden overleven aangezien dit schapensoort in gezelschap hoort te zijn. Nu zijn de schapen vrolijk en uiten dat door hard geblèr. Hoewel dit behoorlijk wat geluidsoverlast veroorzaakt, zijn de bewoners van de wijk blij met dit stukje natuur in Goutte d’Or. De slager is eveneens tevreden omdat de straat weer door de mensen bezocht wordt. De drugspraktijken zijn op deze wijze uit de weg geruimd. In plaats van groepen Noord-Marokkaanse hangende jongeren, lopen er nu gezinnen op weg naar de kinderboerderij.
Zorg dat je tijdens je wandeling niet teveel proeft bij de stalletjes van Marché Barbès en Marché Dejean, de bekende markten van Goutte d’Or, zodat je nog trek hebt in een Marokkaans hapje bij Le Fa Brick (20, Rue Myrha: ligt in dezelfde straat als Maison Château Rouge ☺ ). Ook dit restaurant ademt sfeer. Er zijn weinig zitplekken, maar tegen half 7 was er voor ons nog genoeg plek. De tajine wordt ter plekke klaargemaakt. Tijdens het wachten, bestelden we huisgemaakt brood met aubergine erin. Aanpassen is gewenst aangezien je geacht wordt dit te delen en met je handen te eten. Ondertussen zette de gastvrouw een karaf water op tafel. Zodra deze leeg was, verving ze de karaf meteen door een nieuwe. Waar Nederlandse restaurants kraanwater vaak niet gratis schenken, doen Parijzenaren hier niet moeilijk over. De gastvrouw runde alles alleen in de keuken. Op het moment dat de drie tajines – keuze uit: vegetarisch, kip of lam – klaar waren, zette de gastvrouw de aardwerken schalen op tafel. “Attention! Très chaud!” waarschuwde ze, toen ze de hete deksel eraf haalde. Zoals het hoort, rook je direct alle specerijen die in de stoofpot verwerkt waren. Bon appétit !
